Zoals jullie al in Queeste lazen bereik ik na zes maanden een doel waarvan ik niet meer durfde te dromen dat ik het zou bereiken: ik bezoek de Efteling met mijn gezin. Mijn angsten heb ik maandenlang hertraind en het lukt mij om een hele dag op uitstap te gaan. De trots, blijdschap en vreugde zijn niet te beschrijven. De dagen erop moet ik heel rustig aan doen en herstellen, maar ik had niet anders verwacht.
Een week later gaan we een dagje naar zee met z’n viertjes. Het voelt alsof ik mijn leven stap voor stap terug krijg. Het zijn kleine stapjes in de ogen van een glimmende sportbundel, grote in de ogen van iemand die aan het herrijzen is.
Naast mijn vele overwinningen introduceer ik de MIR-methode die ik vier maanden volhoud. Voor mij werkt de methode niet echt, maar sowieso vond ik het prettig deze te proberen en de filosofie hierachter te leren kennen.
Na zeven maanden hertrainen rijd ik met een vriendin mee naar het Happinez festival. Ik beslis pas last minute dat ik de kracht heb om mee te gaan. Wie had ooit gedacht dat ik me nog eens richting een festival zou begeven? Ik moet toegeven: het is niet het doorsneefestival met luide muziek, maar wel met inspirerende sprekers en een ontzettend mooie vibe. De massa mensen valt niet op, ik volg lezingen waar meditatie vaak onderdeel van uitmaakt en kan regelmatig ergens rustig in een hoekje op adem komen. Toch ben ik trots op mezelf dat ik me een hele dag tussen mensen kan begeven, niet hoef te liggen en me de volgende dag gewoon een semi-vermoeid mens voel. Wat me opvalt tijdens de workshops is dat ik de voorbije jaren angst gekregen heb om voluit te ademen. Met deze gedachten in mijn achterhoofd besluit ik om mijn pranayama’s weer op te rakelen. Ik geef mezelf de opdracht om weer volop adem te halen.
Ik start diezelfde week ook met de Healing codes van Alex Lloyd. Ik houd het drie maanden vol. Voor mijn gevoel is deze methode met healing codes een prachtige ondersteuning in mijn herstel. Daarnaast heb ik nog geen enkele dag overgeslagen met mijn neuroplasticiteitsoefeningen van het Gupta Programm.
In diezelfde maand ben ik in staat om 40 baantjes te zwemmen. Hoewel zwemmen nog steeds een dagactiviteit is omwille van het herstel, ben ik in de zevende hemel.
Intussen is het acht maanden later en ga ik tijdens een zonnig lang weekend met mijn man een weekendje naar Friesland. Ik waag het erop. Voor de eerste keer in mijn leven huur ik een elektrische fiets. Het is het dubbel en dwars waard om mijn ego opzij te zetten. Ik voel me fantastisch. Ik tel weer mee in de maatschappij en krijg een extra stukje van mijn leven terug. Ik houd het 35 kilometer vol met een mediteerpauze aan een idyllisch Fries meer. Al bij al is het een prachtige dag die me een brede glimlach en een zalige herinnering bezorgt. Het voelt fijn om weer iets actiefs met mijn man te kunnen doen. Dat ik er een fietsbatterij voor nodig heb, dat maakt me helemaal niets uit.
Een aantal weken later mag ik weer een doel op mijn lijstje afstrepen. Ik ga winkelen. Niet zomaar een paar uurtjes, maar een hele dag. Ik neem regelmatig pauzes, maar het lukt. De euforie valt niet te beschrijven. Ook dit kan ik weer, weliswaar met een rustige week die erop volgt. Op het verlanglijstje van mijn verjaardag prijkt bovenaan: elektrische fiets.
De twee maanden die volgen zijn maanden waarin de kinderen zomervakantie hebben. We gaan drie weken naar Frankrijk. Het zijn drie mooie weken. Druk voor mij, maar de kinderen hebben een actievere moeder dan de jaren ervoor. Ik slaag erin vaker een dorpje te bezoeken, mee te gaan naar het zwembad en gewoon om ouderwets plezier te hebben aan de pingpongtafel. Uiteraard rust ik meer dan de gewone collega-moeder op de camping, maar het is fijn dat ik niet opval tussen de andere ouders. Ik ben een gewone moeder die gewone dingen met haar kinderen kan. Ik ben ook een moeder die na drie weken met het gezin wel een vakantie alleen kan gebruiken om weer bij te komen.
Hoewel het stukken beter met me gaat is een voortdurende aanwezigheid van twee kleine rakkers die graag ruzie maken een hele uitdaging voor elke ouder. Ik moet al wat meer moeite doen om mijn energie op peil te houden en ben al wat prikkelbaarder dan de maanden ervoor. Toch slaag ik erin naar een groot feest in het dorp te gaan. Luide muziek en veel mensen: een echte uitdaging, maar het voelt alsof ik weer een gigantische overwinning behaald heb. De tweede maand van de zomervakantie wordt een iets grotere uitdaging en zie ik geen echte vooruitgang meer.
Na tien maanden krijg ik de weerslag van de zomervakantie. Ik moet weer even tot mezelf komen. Nog wat vaker hangen in de bank, extra rust nemen. Toch blijf ik vertrouwen dat het allemaal goed komt. Ik kan nog steeds niet werken zoals de meeste andere moeders. Toch heb ik een heel groot deel van mijn sociale leven al terug. En dat is een hele hoop die mij weer hoop op een actief leven geeft.
Ik start op aanraden van een vriendin een behandeling MNRI op bij de fysiotherapeut en begin op hetzelfde moment ook met de Wim Hof breathing Method. Dé Wim Hof, ook bekend als The Ice Man die records breekt door heel lang in een bak met ijs te zitten. Ik krijg al kou van de gedachte, maar de ervaringen van mensen die hun chronische ziekte genezen met deze methode, trekken me over de streep. Vanaf nu doe ik trouw de ademhalingstechnieken en douche ik elke ochtend koud af. Het is erg wennen, maar deze koukleum slaagt er na een tijdje in om zeker een halve minuut onder de koude douche te staan. Na enkele weken MNRI en Wim Hof, adem ik voor het eerst in drie jaar weer eens normaal, zonder horten en stoten, diep in en uit. Na anderhalve maand Wim Hoffen kruip ik zelfs in het beruchte ijsbad. Alles wat ik doe is een stukje van de grote puzzel.Ik bouw alles rustig op en wandel, fiets en zwem daarnaast elke week ongeveer een half uur.
Langzaamaan passen alle stukjes in elkaar en krijg ik zicht op het volledige plaatje. Ik geef de moed niet op. Ik blijf hertrainen. Ik heb geproefd van al mijn overwinningen en die laat ik me niet afpakken.
Na exact een jaar krijg ik een luchtweginfectie en een dubbele oorontsteking. Even volgt er paniek, maar die maakt snel plaats voor diepe dankbaarheid. Ik ben namelijk dankbaar dat mijn immuunsysteem weer virussen toelaat. De voorbije jaren was mijn lijf zo hard aan het vechten dat virussen geen kans maakten. Ondanks mijn zware lichamelijke klachten had ik nooit last van een zware verkoudheid of een andere nare infectie. Het voelt wat dubbel, maar ik besluit de neuroplasticiteitstheorieën te geloven en erop te vertrouwen dat dit het teken van heling is.
コメント